Neye uğradığımı anlayamadan terk etmek istiyorum orayı. Başımı kaldırıyorum gözyaşlarımın buğulandırdığı görüntüyü, ellerimle netleştiriyorum. Belim iyiden iyiye kamburlaşıyor, dik durmayı beceremiyorum bir türlü sonra dönüp tekrardan bakıyorum ardımda bıraktığım Görünmez Yaraya. Eğilmiş önüne birbirine vurunca ses çıkartan çubuklarını izliyor, izlerken de çalmayı beceremediğim mutluluğun resmini çiziyor suratında. Utanıyorum kendimden yürürken çıkardığım sesler, ayaklarımın altındaki o yürüme hissi zoruma gidiyor. Başımı iyice eğiyorum önüme yerin dibine sokacak kadar. Oysa ne güzel de gülüyorduk de mi ? Ne iyi de gelmişti bana ne vardı çekmesen o kasayı he, ne olurdu çekmeseydin ne olurdu ? Kanıyor içimde bir şeyler, adını koyamadığım, hiçte yabancı gelmeyen şeyler.