O gün her zamankinden daha çok
heyecanlanmıştım. Bir an vazgeçmeyi bile düşündüm.
Ama sonra bunun doğru olmadığına karar vererek
dışarı çıktım. Heyecanımı denetlemeye çalışarak
yaklaştım. Birkaç adım sonra omuzlarımız aynı hizaya
gelmişti. Biraz daha yan yana yürürsek onu ürkütebilirdim.
Sesimi olabildiğince yumuşatarak,
"Affedersiniz" dedim.
O bana doğru dönerken boğazım kurumuş, bedenim
rüzgâra tutulmuş bir yaprak gibi sallanıyordu.
Gerçekten de düşümdeki kadın mı çıkacaktı karşıma?
Döndü. Hayır, düşümdeki gibi değildi, bu kadının bir
yüzü vardı. Hem de çok güzel bir yüzü. Ela gözleri
tuhaf bir ışıltıyla yanıyor, insana cesaret veren ılık bir
gülümseyiş dudaklarını süslüyordu. "Affedersiniz" diye
tekrarladım.
"Buyurun" dedi. Etrafa şöyle bir baktıktan sonra bana
döndü. "Bana mı seslendiniz ?" Gözleri soru doluydu.
"Evet... Şey... "
Bir türlü konuşmaya başlayamıyordum. "Buyrun, sizi
dinliyorum."