şu mesleği yapmak isterdim ama olmadı

küçükken futbolcu olmak istemiştim hep , öyle her çocuk gibi değil ama. çok yetenekliydim, bir kaç antrenör önünde oynama fırsatı buldum, adamlar tapıyorlardı resmen bana çok yetenekliymişim. yaşıma göre çok atletiktim, o yaştaki çocukların yapamayacağı şeyleri rahatlıkla yapardım, çok da hızlı koşardım. atletizm takımına felan seçilmişliğim vardı. sporcu yaratılmıştım yani, çok üst düzey bi oyuncu olamayacaksam da amatör küme de felan bir şekilde oynardım, en azında sevdiğim işi yapardım. hep sokakta oynamıştım, arkadaşı olmadığı zaman trafo duvarında tek başına oynamıştım, öyle çok seviyordum futbolu. kulüpde oynayan çocukların eline verirdim, altyapı görmüş, bu işin eğitimini almış çocukları giber atardım. ama babam beni hiç desteklemedi, bir kez beni oynarken izlememiştir, madalyalarla eve döndüğümde giblemedi bile. daha ilkokuldayken ders çalışıcaksın diye bağırır küfrederdi, dayak atardı. bende derslerde başarısız bi çocuk değilim tabi, derslerde de çok başarılıyım, parmakla gösteriliyorum sınıfta ama babama yetmiyor bu. 5. sınıftayken dershaneye verdi zorla (5.sınıfta ne dershanesi dıbınasoktuğum). ondan sonra 4 yıl dershaneye gittim benim futbol işi de yalan oldu. yeterince oynamayınca yetenekte köreliyor, zamanla düzenli antreman yapan çocuklara yetişemeyince bıraktım futbolu. her türlü bıraktım maçları da izlemiyordum, arkadaşlarla eğlence için halı sahaya bile gitmiyordum. çünkü çok koyuyordu belki saçma gelicek ama canım acıyordu. hiç bir şeyle bu kadar ilgilenmemiştim hayatım boyunca, onu da elimden aldılar. sonra liseye geçtim babamın istediği liseyi kazandım hatta. ama bi taka yaradı mı, yaramadı. asosyal, sosyfo fobik binin teki oldum. lise hayatım depresyonla geçti. sevdiğim kızın karşısına çıkamayacak kadar asosyalliğin dibine vurdum. tabi bunlarda çok şeyin etkisi varda. çok yazmışım amk. okusanız bi tak da kazanmazsınız zaten amk