"bcd, çıkar mıyız bugün?"
"çıkarız abla. sen seç yeri ve saati, fark etmez benim için."
"parkta çalışalım."
bizim mahalledeki parktan bahsediyordu. mantıklı bir seçim yapmıştı aslında. mahalleye yakındı, sadece ders çalışacaktık ve bunu çevredekiler de görücekti. yani ortada şüphelenecek bir şey olmayacaktı.
"tamam . kaç gibi çıkıcaz?"
"yarım saate çıkarız. ben sana haber verince aşağı gelirsin."
aradan 20 dakika kadar geçti, haber verdi. bende indim aşağıya.
yüzü geçmişti. belki de fondötenle kapatmıştı bilmiyorum.
gözlerini sürekli benden kaçırıyordu, dikkatimden kaçmadı.
bu hareketi benim bir kaç şeyi daha anlamama yardımcı oldu.
bu hareket çoğu durumda suçluluk bildirir beyler.
ortada görünen bir kabahat yoksa bile, eğer bir kişi sizinle konuşurken gözlerini kaçırıyorsa iki ihtimal vardır.
ya sizinle konuşarak hata ettiğini düşünüyordur,
ya da bir hata edebileceğini.
ikinci olasılık hoşlantı durumlarında da görülebilir gibi. ama şuana kadar hiçbir kız benden hoşlanmadığı için ben böyle bir şeye şahit olmadım.
her neyse, bizim durumumuzda ortada, zuhalin gözünden bir hata olduğu apaçıktı.
ve suçlunun kendisi olduğunu düşünüyordu.
türk toplumunda genellikle böyle değil midir?
6 yaşında tecavüze uğrayan kızlar suçlu değil midir sonuçta?...
ben de zuhal ablanın bu durumu karşısında ne yapacağımı bilmediğimden, parka kadar konuşmadan yürüdük.
parka geldiğimizde bir ban seçerek karşılıklı oturduk.
mesafe belliydi, temas olamaz.
biz çalışmaya başladık. aramızda tamamiyle öğrenci-öğretmen ilişkisi olmuştu. en resmi türünden hemde.
ben anlatıyorum, o kafa sallıyor.
ben soru çözüp sonrakini ona bırakıyorum, hiçbir şey demeden çözüyor. çözemediğinde de yine bir şey demeden benim anlatmamı bekliyor.
o günü bu şekilde bitirdik, aradan 4 saat kadar geçmişti. bende verim almıştım o da. bu sefer alan memnun, veren memnundu.(bu espriyi yaptım ya, rahatladım dıbına koyim)
hava hafiften kararmaya başladı, parkta tenhalaşınca zuhal kalkalım artık dedi.
gittik sokağa, mahalledekiler tekrar orda oturuyordu. naciye teyze gördü bizi doğal olarak ama bir şey demedi. zaten diyecek bir şey de yoktu ya.
her neyse, zuhalle hiçbir samimiyet belirtisi olmadan ayrıldık. eve çıktım, bir posta attırarak bir film açtım.