sürekli onları izleyerek özgüvenimin tekrar yıkılacağını biliyordum. en iyisi kafamı başka şeylere odaklayarak önüme bakmaktı.
kafamı eğerek bu sefer kafamı daha çok meşgul edicek şeyleri düşünmeye başladım.
ben derin bilimsel konuların arasında yüzerken peteğin sesini duydum.
"aa bcd"
duymamazlıktan gelmem gerekiyordu, kafamı öne eğerek dalgınmış gibi devam etmem...
fakat olmadı işte. yapamadım.
kafamı çevirdim o tarafa.
"bcd dershaneye mi?"
"evet, sen?"
burda olayı çoğullaştırmayarak bir kabalık yaptığımı sonradan fark ettim.
"bende dershaneye gidiyorum, beraber gidelim istersen?"
"oluur"
"ha bu arada özür dilerim tanıştırmadım. bu kuzenim tuğrul. tuğrul, bu da dershaneden arkadaşım bcd."
olmuştu beyler.
kader bir kez daha yüzüme gülmüştü.
petek artık sadece bana kalmış gibi geliyordu.
o an sevinçle direkt gülümsedim ve el sıkıştık tuğrulla.
"demek bcd sensin ha, petek anlatmıştı seni dün bana. başarılı bir öğrenciymişsin tebrik ederim."
oha lan
petek beni anlatmıştı, sadece derslerimi anlatmış gibi duruyordu ama olsun. anlatmıştı lan işte
"hehe teşekkür ederim, çalışıyorum işte bir yerlere gelmek için"
yolda biraz daha sohbet ettim tuğrulla. kendisi ismini veremeyeceğim sağlam bir üni de sağlam bir bölümde okuyordu.
üniversite için her türlü konuda yarıdm edeceğini belirterek en son dershanenin önünde ayrıldı yanımızdan.
petekle sınıfa çıktık, sınıfta yine az kişi vardı.
petek arkadaşının yanına geçerek beni de arkalarına çağırdı(fesatlık yok muallakler), bende oturdum oraya.
dershane bitti bir şekilde. petekle daha da samimileşiyorduk. fakat hislerimiz aynı mıydı emin olamıyordum.
ben eve vardığımda evdekiler salona oturmuş, televizyon kapalı bir vaziyette, ciddi bir biçimde beni bekliyorlardı. o an soğuk soğuk terliyordum, babam karşısındaki kanepeye oturmamı, benimle önemli bir şey konuşacağını söyledi.
sanırım yannanı yemiştim