Liseye giderken giydiğim bez bir lcw ayakkabı vardı.Her allahın günü giyerdim. Bedende, yağmurda, karda.. Bi gün bunun tabanı yırtıldı. Evdekilere söyledim para yok ay sonunu bekle dediler. Başka ayakkabımda yok öyle okula gittim. O günde müzik dersi var. Müzik dersleri de müzik sınıfında(sınıfta sıra yok sandalye var.) işleniyor. Bende ortada bi sandalyede oturuyorum. Kendi kendime o kadar söylememe rağmen ayaklarımı dikmisim. Dersin ortasında arkamdakiler gülmeye başladı. Bende yırtığı gördüler heralde diyip arkama baktım. Kimse bana bakmıyodu. Sonra arkadan yırtık gözükür mu diye ayağımı kaldırdım yırtıga baktım. Yırtıga bakarken arkamdaki kızla göz göze geldik o da benim baktığım yere baktı ve yırtığı gördü.bi anda kıpkırmızı oldum. Ders çıkışı kız yanıma geldi.
(+kız -ben)
+Ayakkabın yırtılmış. Su alır dikkat et.
-Biliyorum demin beraber fark ettik sanırım.
+Senin botun yok mu? Bu havada bez ayakkabı giysene
-Varda sevmiyorum ben ağır ayakkabıları bunlarla rahat ediyorum
+Ben sana bi kıyak yapayım. Sende bana bi kıyak yap. Olur mu?
-Ne gibi?
+Ben sana bot alıyım sende bana bi çikolata al ama en pahalısından.
-Çikolatayı istediğin zaman alırım ama senin bana bot almana gerek yok
dedim. Koşarak yanından ayrıldım. Sonra okuldan kaydım. Gittim telefonu sattım kendime nike bir ayakkabı aldım. Eve gittim bütün olanları anlattım. Annem ağladı. Babamda niye telefonu satıyon diye beni dövdü. Bu da öyle bi taktan anımdır.