Ben kendimi finallere vermeye baslamistim. Iyi bir ortalama cikartip gecis yapmayi dusunuyordum. Günüm yeme icme calismayla geciyordu. Begumle bir anlasmamis vardi günde 30dk konusuyorduk. Ben istemistim bunu kopmamak icin, unutmamak icin. Insan anilarini satamazdi beyler. Anilar sadece sana para ederdi baskasina degil. Universtede yemekhsneye gider tek yemegimi yer cikardim. Kimseyle konusmazdim. Bir taktik olarak degil esrarengiz gorunme amacimda yoktu. Yemekhanede yine tek yemek yerken karsima bir kiz oturdu.

+Deger mi sence
-Ne deger mi?
+Surda 50 yil sonra olceksin. Bu kadar uzilmeye deger mi?
-Uzuldugumu nerden cikardin gayet mutluyum dedim. Sadece dislerimi gosterdim.
+Mutluluk hic tanimadigin bir insana yardim etmektir. Mutluluk insanin dislerinde degil kalbindedir. Surekli kahkaha atip berbst mutsuz olanlarda var
-Felsefe mi okuyorsun sen? Yada yardim elcisimisin? Bana yardim edince mutlu mu olcaksin?
+Ben gizem. Tekrardan gorusuruz
Dedi kalkti. Benden esrarengiz olanlarda vardi. Neydi bu simdi