tamam durumumuz iyi değildi, fakir de sayılırdık. ama bu kadar şey bana abartılı gelmişti. küfür ede ede çıktım evden. bir lira para biriktirecektik onu da zehir etti babam. dolmuşa atlayıp gittim yine okula. ilk iki ders bedendi. eşofman falan da getirmemiştim. getirecek adam gibi bi eşfomanım da yoktu zaten.bi tak yaptığımız yoktu bahçede oturuyorduk ama hoca klagib huur çocuğu olduğu için bana dönüp "eşofmanın nerde senin" dedi. hiç kurcalamadım beyler, kıvırmadım. "getirmedim hocam" dedim. "teneffüste odamda beni bekle" deyip serbest bıraktı sınıfı. erkekler basketbol oynamaya başladı. ben hiç beceremem oynamayı. fakir mahallede büyüdüğüm için basketbol kültürü yoktu, herkes futbol oynardı. iki tane taş alıp kale yapabiliyorduk ama potaya imkânımız yoktu işte. oturdum çocukları izlemeye başladım. bu arada sınıftaki huurların benim hakkımda konuştuğunu hissedebiliyordum.
zil çaldı ben hocanın odasına çıktım. kapıyı çaldım içeri girdim. "buyrun hocam" dedim. "niye artistik yapıyosun sınıfın önünde küçük mü düşüreyim onu mu istiyosun" dedi. konuşma yolunu seçtiği için rahatlamıştım binler. o zamanlar dayak vardı. şimdi ki gibi hemen veliler okula gelip hocaya hesap soramazdı. " hocam benim getirebileceğim bi eşofmanım yok" dedim. hocanın bakışlar değişti. aslında acıdı bana ama belli etmemeye çalıştı. " olsun oğlum bana gelip önceden söyliyeceksin o zaman " tarzı şeyler söyledi. sonra okul dolabını büyük poşetin içini biraz kurcaladıktan sonra bi alt eşofman çıkarıp bana uzattı. " alamam hocam ben bunu" dedim. " al oğlum okulun zaten benim değil " dedi. bende aldım eşofmanı. teşekkür ettim çıkarken. o gün giymedim o eşofmanı, çocuklar hocanın verdiğini anlamasın diye