Derken her zamanki gibi okuldan eve dönerken bir gün mesaj attı ve ayrılalım dedi. Şaşırmıştım çünkü ortada hiçbir sebep yoktu ve mutluydum. Fakat hep konuşmaya devam ettik ve haftada bir tekrar sevgili olup bir hafta geçmeden tekrar ayrılıyorduk. Bu aylarca böyle devam etti.

Onu çok kıskanıyordum ve bütün arkadaşları ona yavşıyormuş gibi geliyordu bana. Çünkü bence kız çok güzeldi ve arkadaş çevresi yavşaklardan oluşuyordu. Zamanla bütün arkadaşlarıyla ilişkisini kestirdim ve numaralarını sildirdim. Kendimce gayet haklıydım çünkü rahat bi kızdı ve arkadaşım dediği tipler ona yazan abaza tiplerdi. Başta o mutlu değildi bu durumdan. Ama zamanla o benim her şeyim olmuştu, ben de onun. Birbirimizden başka kimsemiz yoktu ve sürekli ayrılsak da birbirimizi kısa sürede özlüyorduk. Bu kıskanma durumunun başıma birçok bela getireceğinin o zaman farkında değildim. Lise 1 bittiğinde haziran ayında onun semtinde buluştuk (babama erkek arkadaşımla buluşacağımı söyleyip kendimi attırmıştım çünkü benim oturduğum yere minibüsle yaklaşık bir saat sürüyordu) Hayatımda ilk kez bir kızla o gün öpüştüm, sahilde kayalıklarda. Hiç de unutamam, nasıl da acemiydik.. Yine de biz ilk kez sevgili olmadan 3 gün önce o arkadaşım dediği yavşaklardan biriyle okulun spor salonunda öpüştüğünü itiraf etmesi sürekli aklıma geliyor ve kalbime sancı veriyordu.

seni gördüm
yağmur çiselerken gördüm seni
arkama döndüm
aldırmadan yollarda akan seli