Yol boyu hiç konuşmadık, normalde çenesinden kahkahalarından şakalarından kendi aramızda konuşturmayan kızım bi kaç kilometre ötede bir şeylere kitlenmiş gibi bakıyordu halbuki annesinin mezarının önündeydik. Rengi soldu ağlamaya başladı, dizlerimi büküp
+Babacım dünya böyledir kimi zaman bazı insanlar onları çok sevsek de aramızdan ayrılıp başka bir dünyaya giderler, dedim
-Nolur bizde oraya gidelim biz de,
Ağlamalarının arasında sadece bu kadarını anladığım cümleler sarf etti. Ardından burnunu çekip elimden tuttu bağırarak ağlamamdan korkmuş olmalıydı. Yeniden eve vardık sofra bıraktığımız gibiydi ,annem bizi görünce hemen gözlerini silip çayları doldurdu.