Açtım mesajı...
"Yine ben.. Mesaj atmak istemiyordum inan. Kendimi hatırlatmak değil amacım. Sadece, bir şeyleri bilmen gerekiyor. Onun için yazıyorum bunu. Bu son mesajım sana. Daha da asla yazmayacağım ama beni dinle son kez... Burada bir düzen kurdu ailem kendine. Ben ise hala alışamadım. insanları yabancı geliyor bana. Tanımıyorum kimseyi tanımak da istemiyorum. Ama birisi var. Babam yüzünden bana çok yakın davranıyor. Heralde babamın tanıdığı birisi. Bana yakın olmaya çalışıyor sürekli. Babam da onu övüyor sürekli benim yanımda. Anlamışsındır ne demek istediğimi... Özür dilerim... Bilmiyorum neler oluyor ama, bilmen gereken bir şey var ki, o da artık içimizde bir ümit kalmaması. Birbirimizi düşünüp kendimizi heba etmeyelim. Beni alıştırmaya çalışıyorlar buraya, ne kadar istemesem de. Elimde olan hiçbir şey yok burada. Her şey babamın kontrolünde. Resmen hayatımı benim yerime o şekillendiriyor. Evet sona geldim. Kendine çok iyi bak. iyi ol hep... "
ikinci mesaj da böyle bitiyordu beyler. Ağlıyordum deli gibi...