öğlen saati olmasına rağmen dışarısı resmen karanlıktı, kara bulutlar tepemizde geziyordu.
şehre ürkütücü bir hava hakimdi.

gökyüzü saçlı kız yol boyunca susmadı.
-çok güzel araba kullanıyorsun dedi. bana da öğretirsin değil mi?
-öğretirim tabi. ama çok hevesli olma, sende pek araba sürebilecek tip yok
-ney yok mu? benim teyzem uzun yol kamyoncusuydu be!
2 saniye sessizlikten sonra dayanamayıp bir kahkaha patlattım.
-teyzem uzun yol kamyoncusuydu mu dedin?
-ne var beğenemedin mi?
-şey biraz garip geldi. dayım filan deseydin neyseydi de.
dayanamayıp o da gülmeye başladı.

tanrım hayatımda gördüğüm en güzel gülüş ona aitti. pembe cildi gözümü alıyordu. ona karşı hayranlık beslememek elde değildi.

biraz sonra demet'in verdiği adrese gelmiştik, demet'in kızı seda beni tanıyordu. beni annesinin arabasında görünce annesinin yolladığını anladı hemen, akıllı kızdı bu seda. arkadaşıyla vedalaştıktan sonra onu alıp geri dönüş yolunu tuttuk.

bizim sokağa girdik, arabayı garaja bırakıp apartmana girip yukarı doğru çıkmaya başladık.
demet bizi görünce -tam zamanında! dedi.