1 Mayıs...
Kalktığımda saat 2'ye geliyordu. Hemen elimi telefonuma attım... Yine hüsran ne mesaj vardı ne de başka bir şey. Ağlamak istemiyordum ama akıyordu o dıbına koyduğumun gözyaşları. Kendimi toparlamam gerektiğini fark ettim o an. Ama yapamıyordum istemsiz oluyordu her şey. Babamla beraber evdeydik. Dün geldiğimde her şeyi babama anlatmıştım. Okula gitme bir süre boşver demişti. Neler neler olucak hayatında daha diye öğütler sıralamıştı. Her şey bir anda boş vereyim diyince bitmiyordu aq. Keşke bitseydi belki de bundan sonra olacakların hiçbirisi olmayacaktı...