29 Nisan...
Sabahları konuşmazdık pek. Günaydın yazmaya vaktim olmazdı benim daha doğrusu, hazırlanıp yemek yedikten sonra babam okula bırakıyordu beni. Yine öyle bir gündü. Okula geldim. Sırama oturup Buse'yi beklemeye başladım. Benden sonra gelirdi hep, benden erken geldiği zaman olmazdı hiç. Derken vakit çok geçti beyler. Zil çaldı. Gelmeliydi ama, gelmemişti. Kafamda onlarca soru işareti vardı. Neden gelmemişti ki okula? Kötü bir şey mi olmuştu? Olsa kesin arardı sabah. Gelemeyecek olsa kesin söylerdi. Ama ne mesaj vardı telefonumda ne de başka bir şey. Fena şekilde merak ediyordum ne olduğunu. Okuldan sonra evlerine gidecektim direk, babası evde ya da değil, riske girecektim. Aramak geldi aklıma sonra. Ama telefonumu almamıştım yanıma o gün Allah kahretsin ki. Dersler çoktan başlamıştı. Öğle olmada bir ders önce nöbetçi öğrenci sınıfa girip, müdür yardımcısının beni çağırdığını söyledi. Telaşlandım, koşarak çıktım sınıftan. Hocanın yanına gittim.
-Yavrum, baban rahatsızlanmış. Birisi geldi seni alacak, bugün izinlisin.
Her şey üst üste gelmişti sanki, babamda öyle kalp rahatsızlığı falan da yoktu. Ne olabilirdi ki? Babamın iş arkadaşıydı gelen. Sima olarak çok görmüştüm kendisini bir kaç kez de konuşmuşluğum olmuştu. Hemen arabaya binip hastaneye doğru yola koyulduk.