part 112

Sibel: aa nerden tanışıyorsunuz?

Kader: tanışma derken birkaç kez denk geldik daha önce o kadar.

Sibel: nerde denk geldiniz ?

Kader: uzun hikaye bir tanem. Ama ismini yeni öğrendim. Memnun oldum Esra.

Esra: bende memnun oldum.

ikiside birbirine tuhaf tuhaf bakıyorlardı. Sibel ne olduğundan habersiz ve aklı ermez bir haldeydi.

Aysel: hadi sofrayı serelim.

Sibel: Yardım etmek ister misin Esra?

Esra: tabiki.

O fahişe duruşlu Esra gitmiş sessiz, sakin, kendi halinde bir Esra gelmişti. Beline inen dalgalı hafif sarı saçlarıyla bir çocuk gibiydi şimdi. Yalnız, biçare, elinden herşeyi alınmış sanki. Belki de bize sığınmaya çalışıyordu. Neredeyse kimsesi kalmamıştı diğer taraftan. Ama Sibel tekrar kapıları açmıştı ona. Ve herseye rağmen ve herşeyi unutarak.

Kızlar sofrayı hazırladılar. Bir garip huzur vardı içimde. Bu arada çok kısa evdekileri arayıp konuştum odamda.

Sibel: hadi Manco seni bekliyoruz.

- geldim.

Hepimiz masanin etrafına oturup yemeğe başladık. Bu ev bize iyi gelmişti baktığında. En azından yurt ortamından iyiydi. Bu günlerde her halimize tanıklık ediyordu. Yemeği büyük zevkle yedik. Sigaramı yaktım. Herkes mayışmıştı biraz. Herkes yorgun düşmüştü. Saat ikindiye yakındı. Resulun gözler ağırdan kapanıyordu bile.

Kader: ne o Resul uykun mu var?

Resul: hic sorma abla. Yorgunumda biraz.

Sofrayi toparlamaya başladık hep beraber. Sonbaharın serin havası camdan cigerlerimize vuruyordu.

Sibel: dışarı mı çıksak ya biraz.

- nereye bebeğim.

Sibel: Limon kafeye gitsek?

Resul: ben uyucam ya.

- yapma oğlum böyle. hep beraber gitcez işte.

Sibel: iyi olur değil mi Esra.

Esra daldığı derinlerden çıktı.

Esra: olur tabi.