Şimdi daha da kötü ve güçsüz halimle yeniden hastalığımla savaşmaya devam ediyorum.
Yine olsa yine yaparım diyemiyorum ama o an başka kurtuluş yolu da bulamamıştım. Bir umuttu ölmek. Yine bir umut. Değişen tek şey artık ona gitmek yerine onu bekliyorum. O şarkı hala “ unuturum sandım, zamana bırakınca, seni nasıl sevdiğimi… “ diyor. Bazen sesi kısıp bazen açıyorum. Hala bir iyi bir kötü hissediyorum.
Ne yazık ki hastaneleri artık daha sık görüyorum. Acısız ve kısa değil, acılı ve uzun bir ölüm yoluymuş meğer cana kıymak. Hangi ölüm kolay olabilirdi ki zaten?
Ailemle nasılım? Ailem her zaman her hatamda yanımda oldu. Bu kez de beni yanıltmadılar. Elimi hiç bırakmadılar. Onlardan çok özür diledim onlar da benim affımı dilediler beni yine büyüklükleriyle mahcup ettiler.
Onların bir suçu günahı yoktu ben güçsüzdüm sadece.