Şimdi keşke ölseydim diyorum. Ailem beni bulduğunda ilaçların bir kısmını kusmuşum. Sinir sistemim çöktüğünden olabilir ya da normalde de midem katı şeyleri kabul etmiyor belki de ondandır. Biraz daha geç kalsaymışız kalıcı hasarlar oluşabilirmiş. Buna rağmen gözlerimi ilk açtığımda göremiyordum. Kör oldum sandım. Uzun süre konuşamadım. Hatta elim ayağım bile hissizdi. Uyku hapı yerine başka bir hap kullansaydım ya hasarsız kurtulurdum ya da ölürdüm. Ama uyku hapları yüzünden ölmedim süründüm biraz.
Uzun süre kömür sıçmak, ağzınızın yüzünüzün simsiyah olması. Hatta burnunuz aktığında bile simsiyah bir manzarayla karşılaşmak. Sırf intihar ettiğiniz için sizden nefret eden hemşire ve sinirli doktorlar, günlerce burun ağrısı ( o korkunç temizleme borusunu midenize kadar sokuyorlar maalesef ) , baş ağrısı, deli muamelesi yapan pgibologlar, ağlayıp üzülen aileniz, meraklı arkadaşlarınız, durumdan istifade etmek isteyen talipleriniz ( çiçekleri satar deli para yaparım derseniz 14 şubatta intihar edin ben kaçırdım fırsatı ), eğer biraz ciddi ise durum iflas etmiş bir böbrek ( benimki bir, ona da şükrediyor insan ) gibi gibi korkunç şeyler sizi bekleyecek.
Ayrıca ben uyanana kadar hep sanki uyanık gibi hissettim. Ölü olduğumu ama insanları duyduğumu düşünüp çok fazla stres yapmış olabilirim bu yüzden uyurken de çok burnum kanamış ve hatta ağlamışım. Kabus gibi düşünebiliriz bunu sanırım. Uyanamayacağımı düşünüp kendimi zorladığımdan olsa gerek. Hala kaslarım ağrıyor. Yağmurda da bir saate yakın yatınca üşütmüşüm. Biraz da soğuk algınlığı var.