part 14

Otobüs geldi. Sibelin neşesi gözlerinde ısıldıyordu. Numarasını yazdığı elimi tuttu. Kalemi aldı eline bir daha. Tuttuğu elimin üst yüzüne yazdı:

" Hiç bırakma."

Esra bindi otobüse. Sibel otobüse binerken öptü yanağımdan usulca. Sonra oda bindi otobüse Esranın ardından. Esra camdan sinirli sinirli bakıyordu bana. Tebessüm vardı bende. Sanki 3 yılın intikamı gibiydi bu. Belki başka birşey değil.

Kendi otobüsümüzü bekliyorurduk. Olanlar karşısında Resul ve Sadık susmuştu hep.

Resul: oğlum ne oluyor anlatsana.

- hepsini anlatcam kanka

Sadık: ne oldu birden Sibele sardın? Esra ne olacak?

- bilmiyorum kanka. bekleyeceğiz.

Resulun telefonu çaldı. Resul açtı telefonu. Arayan ismail abiydi. Burada bir şirkette mudurdu. Resulle ismail abi şans eseri tanışmışlardı bir zaman. iyi bir insandı ismail abi. resul telefonu kapadı.

Resul: oldu beyler bu iş oldu. Aldık evi.

ismail abi tayin olduğu için başka yere gidecekti. 'evimi eşyalarıyla beraber size kiraya verebilirim' demişti. Bu yüzden aramıştı. Biz çoktan karar vermiştik. Tutacaktık evi. En azindan son yıl kendi evimiz olacaktı. Hemde eşya derdimiz bile olmayacaktı. Otobüs geldi bindik. Hepimiz sevinçliydik. Bu hafta eve geçebilecektik.

Sibele mesaj attım.

'bana uğur getirdin.'