bunlar ayaküstü konuşulacak şeyler değil dedim birden. mal gibi bi cevaptı. sanki gel bi yerde oturup sevgili olalım der gibiydi. kafamı gibeyim dedim içimden. yurtlarına yaklaşıyorduk ben dönüyüm bi gören olmadan dedim ana caddeye girmek üzereydik. tamam dedi. bi sevgili gibi uzanıp sol yanağıma tek küçük bi öpücük kondurdu. görüşürüz dedi ve yolda kayboldu. ben o an kendimi karadenize atıp gebermek istiyordum. ben nasıl böyle bi ilişki içine batabilirdim. kendimi o dönem popüler olan dizideki behlül gibi hissediyordum. "yenge giben şerefsiz" denilen dizi karakterinden farkım yoktu. göğsüm daraldı. çünkü bütün bunlar gerçek hayattaydı. gerçek olmamasını diledim. sonra kendi kendime az önce odada öyle düşünmüyordun deyip küfürler savurdum. giderken iki bira aldım... geceleri uykusuz kalıyordum artık. şimdi bi de evde benden cevap bekleyen bir çift kulak bekliyordu beni... ne anlatacaktım?