Hani bir teselli vardır ya bizlere, elbet kaderde bize birgün güler diye kardeşim. Tek tesellim o. Bazen dönüp kendime soruyorum. Çok mu şey istiyorum hayattan diye, ama etraftaki insanların yaşdıbına baktıkça her şeyin minimum unu istediğimi anlıyorum. Sadece 1 kız istiyorum 2 değil. Sadece 1 kişiden anlayış ve değer istiyorum 2 değil. Sadece 1 kız bana değer versin şu hayatta istiyorum çok mu şey istiyorum bilemiyorum. Allah a dua ediyorum. Sen bana şu kızı bağışla diye. Allah a dua ediyorum sen bana yardım et diye. Olmuyor ancak. Ettiğim duaların hepsi başkalarına akıyor. Kendisine değer veren onlarca kızın erkeğin olduğu tiplere yeni elemanlar ekleniyor. Onlar mutlu oluyorlar. Ben dua ettikçe onlar daha mutlu oluyorlar ben daha çok çöküyorum. Elimdeki her şeyi kaybediyorum. Dostum olan herkesi kaybediyorum, isin garibi yaşamaya olan isteğimide yitiriyorum, ailem bile benden bi şey beklemiyor. Annem kızıyor neden hep evdesin ? Neden sosyal değilsin diye? Cevap veremiyorum. Boğazıma bir şey düğümleniyor. Sonra dönüp bakıyorum başardığım şeylere. Bulamıyorum bir şey. En çok da buna içerliyorum bilir misiniz. Hayatta bir şey basaramamış olduğuma. Çok şry gerekmiyor oysa. Beni. hayata bağlıyacak bir insan yeterli diyorum kendime. Erkekte olabilir. Şuana kadar hep ezildim, hiç giblenilmedim, hiç sevilmedim, hiç önemsenmedim. Hep dalga geçilmenin hep hor görülmenin acısı beni yiyip bitiriyor 20 senedir. Ama yaşama olan inancım kalmadı. Artık ben bu sistemin halkası olamayacağım. Ne olursa olsun mutlu da olamayacağım. Büyük bir ihtimallede bu acıyı kendim sonlandıracağım. Ne olursa olsun her gün acı cekmektense bir gün cekerim. Arkamdan da bir not bırakacağım, belki hayatlarının degerlerini anlarlar diye.
Diğer hesabım silinmiş