gözlerimi yine hastanede açmıştım. ve yine dört ayak üstüne düşmüştüm şans eseri sadece diz kapağımda ve kolumda çatlaklar vardı. ama bir kaç ay basketboldan uzak kalacaktım en çok bu koyuyordu formumu korumak için 3 ay boyunca neredeyse her gün yüzmeye gidiyordum zinde kalmam lazımdı nihayet son kontrolümden sonra doktor artık basketbol oynayabilirsin dedi . hemen antremanlara başladım daha istekli çalışıyordum. ekgiblerimi kapatmam kısa sürmedi. ama bendeki azim herşeyi başarmama yeterdi.
yavaş yavaş toparlandıktan sonra hem okul takımında hemde klüpte eskisinden daha iyi oynamaya başlamıştım. bu arada kazadan kısa bir süre sonra aylinle ayrılmıştık ama umrumda değildi beni mutlu eden tek şey basketboldu kendi ligimizde sezonu ikinci olarak bitirdik. klüpte hakan hocamız vardı beni bir sene başka bir klübün a takımında oynatıp bir sene sonunda kendi a takımlarına alacaklarını söyledi hatta büyük söz verdi bu daha iyi gelecek daha iyi performans daha fazla gelişim demekti hemen kabl ettim ve basketbola başladığım klübün a takımda oynamaya başladım . aynı takımın a takımında kamilde oynuyordu he bu arada ben gittiğim heryerde ilk okuldaki hocamın verdiği 12 numaralı formayı giymeye devam ettim benim için bir önemi yoktu ama hocam verdikten sonra alışmıştım o numaraya hatta uğurlu sayım oldu o günden sonra 12.
a takımla antremanlara başladım ancak tecrübesiz olmam biraz uyum sorunu yaşatıyordu. bir üst ligden gelmiş olmanın verdiği öz güvenle o uyum sorununuda aştım.
a takımda oynamam sebebiyle iyi paralar almaya başladım ama kendimi hiç bozmadım.
ses verin beyler burdaysanız iki part sonra final yapacağım