Gördüğüm o şey beni gerçekten çok korkutmuştu. Aslında görmekle görmemek arasında birşey. Çünkü etraf zifiri karanıktı.
Sırtımdaki Kızın ayakları değişik bir şekil almıştı. Karanlıktan tam seçemiyodum ama emindim. Beyler anlatırken kelimeleri
seçemiyorum. Tarifsiz bir duyguydu. Ne yapabilirdim o an ? Gerçekten kendimde değildim. Başımın döndüğünü hissettim.
Beynim zonklamaya başladı ama yaptım evet.O küçük kızı yolun solundan aşağıya attım ve arkama bile bakmadan koşmaya başladım.
işte tam o an korkularım 3 e 5 e katlandı. Yolun hertarafından insan çığlıkları duymaya başladım. Öylesine korkuyordum ki.
Koşmaya devam ettim hiç durmadım ellerimle kulaklarımı kapatıp koşmaya devam ettim. O sesleri duymamak için bende bağırıyordum.
Derken bir anda durdum. Bağırmayı bıraktım ve ellerimi kulaklarımdan çektim. Ne ses vardı ne de bir korku. Evet az önce
olanları yaşayan sanki ben değilmişim gibi içimde en ufak bir korku yoktu. içimdeki o tuhaf hissi size anlatamıyorum. Yürümeye
devam ettim. Yaklaşık beş dakika sonra eve girdim. Bizimkilerden iyi bir azarda işittim üstüne geç kaldığımdan ötürü. Salona
geçtim ailenin tüm fertleri salonda oturuyorlardı. Herkes sohbet ediyor gülüyor eğleniyordu. Ben ise sobanın kenarında
sessizce oturuyordum. Bir süre sonra uyku bastırdı ve odama geçtim. Size şöyle anlatayım yatağımın tam karşısında odanın
kapısı var. Yani yatarken odamın kapısını görebiliyorum. Ve benim odamın karşısında ise salon var. Herneyse yatağıma girer
girmez uyudum.Bir müddet sonra gözlerimi açtım. Beyler ayağa kalkmak istiyorum ama kalkamıyorum. Üstümde inanılmaz bir ağırlık
vardı. Kabus muydu bu? Hayır her şey çok gerçekti. Salonda bizimkiler oturuyor sohbete devam ediyordu. Onlara seslenmeye çalışıyorum
fakat sesim çıkmıyordu. Çığlığımı ben bile zor duyuyordum. Ağlamaya başladım gözlerim tekrar kapandı ve kendime geldim. Evet
bu sefer bir sorun yoktu. Üstüme bir ağırlık hissetmiyordum. Ama bu olanlardan sonra ufak bi kaza olmuştu. Altıma yapmıştım.
Evet beyler 13 yaşındaydım ve altıma yapmıştım. Bunu bizimkilere çaktırmadım iç çamaşırlarımı aldım tuvalete çıktım. Beyler
ozamanlar tuvaletler evin içinde değil. Evin dışında ufak bi kulübenin içinde olurdu tuvaletler. Bizimkide öyleydi kiremitten
bir tuvalet. içine girdim çamaşırlarımı değiştirmeye başladım. Tuvaletin bir kaç kiremiti kırık döküktü beyler. Yani hemen hemen büyükçe
bir kare şeklinde boşluk vardı tuvalet duvarında.Şu an yazarken bile tüylerim diken diken. işte ben çamaşırlarımı
değiştirdiğim sırada o delikten bir kafa içeri doğru baktı. Nutkum tutuldu. Evet yaşlıca bir kadın kafası. Bembeyaz suratıyla
kafasını içeri soktu. Avazım çıktığı kadar bağırdım köşeye oturup gözlerimi kapattım. Çok geçmeden annemler gelmişti.
Beni sakinleştirmeye çalıştılar. Zorda olsa kendime geldikten sonra olan her şeyi bir bir anlattım annemlere. Evdeki herkesin
yüzünde garip ifadeler oluşmaya başladı. Benim bu halim annemi kahretmişti belli ki. O gece benim yanımda yatmıştı.
Ertesi gün durduk yere annemin ısrarıyla dışarı çıkmıştık. Dışarıda gezerken evlerden birinin kapısını çaldı ve içeri girdik.
Nereye geldiğimizi bilmiyordum. Yaşlıca bir teyzeyle biraz sohbet ettikten sonra beni gösterdi. Daha sonra teyze Kuran'dan
ayetler okumaya başladı ve bana üfledi. Nedense bulunduğumuz ortam beni rahatsız etmişti. Yanlış anlaşılmasın inançlı biriyimdir.
Ama ne bileyim garip duygular içindeydim. Seneler böylece geçti. Arada kabuslar görüyordum ama onun dışında hiç bir sorun yoktu.
Her şey yolundaydı. Derken askerlik zamanı geldi çattı. O yaşanılanların üstünden tam 7 sene geçmiş. Bu süre her şeyi unutmak
için yeterli bir süreydi. Ama askerde yaşadığım bir olay beni dahada kötü bir noktaya getirdi.
Beyler buradaysanız devam edeceğim.