başlıkta eski istanbul şivesiyle konuşuyoruz

senı veled-i zina ahretligin ne vakit girdü kefene
encuk geh tımarli sipahi yapalum senü

firdevs-i ala'da bir yanal elma,
on sekiz bin ilmin nuru dediler.
muhammet mustafa haydar-i kerrar,
hünkar hacı bektaş veli dediler.

babası mektebe çocuk zütürdü,
elif be demeden mana yetürdü,
akıttı pınarı susam bitürdü,
hacısı hocası beli dediler.

pirim der ki bektaşiyim bektaşi,
size nasip veren ol nasıl kişi,
sıkar un ederdi örk gibi taşı,
budur cümlemizden ulu dediler.

derildi geldiler halfeler pirler,
bektaşi namında er yok dediler,
bize bir yeşil el nasip verdiler,
görünce tanırız eli dediler.

er isen, darı çeç üstünde otur,
ulu kişi isen, maksudun bitir,
senedin var ise senedin getir,
n'edelim senetsiz eli dediler.

kimi inandı da beli bes dedi,
kimi inanmadı senet istedi,
ol şah'ım anlara elin gösterdi,
budur ol şah'ımız ali dediler.

evvel ali idi sonra vel'oldu,
yol erkan bir zaman batında kaldı,
urum ellerinden nameler geldi,
budur hakk'ın doğru yolu dediler.

pir sultan abdal'ım, şah'ım velidir,
cihanı bürüyen anın nurudur,
şüphemiz yok hak muhammet ali'dir,
bilmeyene mülcem soyu dediler.