''Ne işi var lan müdürün burda... " diyerek içeri girdim. Karanlıktı. içimden bir ses Yaprak kızım, şimdi buradan gibtir ol git diyordu ama, diğer yandan neler döndüğünü anlamak istiyordum. Işığı yaktım. "Kimse yok mu?" Eskiden öğretmenlerin oda olarak kullandığı küçük oda, tozdan görünmüyordu. Ortada eskiden kullanılan eski bir masa vardı. Masanın üzerinde ise bir kutu... "Hey! Kimse yok mu?" iki adım ileri bir adım geri mehteran ekibi gibi ilerliyordum masaya doğru. Masaya ulaştığımda meraklı yanıma engel olamayıp kutunun kapağını açtım. Siyah bir çift topuklu ayakkabı... "Hasgibtir... " Üzerinde yine dün bana gelen paketin içindeki not kağıdından vardı. "Lan dalga mı geçiyorsunuz benle! Çıksın kim yapıyorsa bunu!" Odanın içinde bir aşağı bir yukarı dolanıyordum. Bir yandan odayı kontrol ediyor, diğer yandan da zütümden alevler çıkarana kadar bağırıyordum. "Geçen günkü sırık oğlan, sen misin lan?!" Ne kadar bakınırsam bakınayım, ne kadar bağırırsam bağırayım bir sonuç alamadım. Sinirlerim iyice gerilmişti. Masaya tekrar gelip sinirle kağıdı açtım.
"Prenses, dün için özür dilerim. Karşına kendim çıkacak cesareti bulamadığımdan bu yönteme başvurdum. Bir gün cesaretimi toplayıp karşına çıkacağım ve o yedi kat derine gömdüğün kalbini kazanacağım. O gün geldiğinde bana bu ayakkabılarla gel. Olur mu?"