Avluya çıkarıldık. Kaarle ile yan yana dikkat çekmeyecek bir şekilde bekliyorduk. Arka depoya göz attığımda sevkiyat yapan gardiyanları gördüm. Kamyonetin şöförü bi ara içeri girdi. Başgardiyanla bi şeyler konustu ve tekrar dışarı çıktı. Anlaştığımız gurup gardiyanlara kafa tutmaya başladı. Bu 6 kişilik grup gadiyanları korkutmuş olmalı ki yardım istenildi. Bense şöförü gözetliyordum köşede. Olanları ve sesi merak eden şöför bakmak için o yöne baktı. Kamyonetten uzaklaştı. Gizlice ilerledik kenardan. Kalbim hiç olmadığı kadat hızlı atıyordu. Kaarle önceden yaptığı keskin aletlerden bazılarını mahkumlara vermiş olacak ki baş gardiyan olay yerine gelmiş ve yerde yatan yaralı gardiyanları görünce çilgina dönmüştü. Sevkiyat yapan gardiyanlardan şöföre kadar herkes olay yerine akıyordü. Ben gizlice pickupa yaklasırken Kaarle durdu ve, kuleye baktı. Bana döndü ve eğer bende gelirsem anlaşılır. Tek sen kaçarsan anlamaları süre alır dedi. Kuleye doğru koşmaya başladı. Mahkumlara ateş etmeye hazır kule gardiyanları ne olduğunu şaşırdı. Ben bile atletikliğime rağmen o kuleye tırmanamazdım. Ilk olarak deponun üstune çıkan Kaarle sivri aletlerle çatıdaydı. Yavaş yavaş mahkumlarda yakalanılıyordu. Ben gizlice pickup ın arkasına yerleşmiştim. Içerde konserve kasaları vardı. Onları bagajın önüne kendim de dibe geçtim. Haraktesiz beklemeye başladım. Mahkum bağırısları duyuyordum. Gardiyanlar sinirliydi. Bagaj açıktı ben geldiğimde anlaşılmasın diye kapatmamıstım. Önüme dizdiğim kasalar görülmemi engelliyordu. Gardiyanlar buldukları bütün mahkumları içeri sokuyorlardı. Yaralı gardiyanlar taşınıyordu. Olaya gardiyan mahkum kavgası süsü verilmisti. Kuleye baktım, Kaarle yoktu hatta gardiyanda yoktu. Beklemeye başladım ancak kalbim kuş gibi atıyordu. Özgür olabilirdim ancak bunu zaman gösterecekti