Sabah uyandığımda terlemiştim. Duş aldım.
Bu eziklikten kurtulacaktım. Yoksa dünya bana dardı.
Çocukluğumdan beri hep ezildim. Tipime tahammül edebilen tek insanlar ailemdi.
Her zaman kızlar benle dalga geçerdi.Her zaman alay konusuydum.
Sanki 2. dünya savaşını ben çıkardım. Sanki tarihteki katliamları ben yaptım. insanlar sırf ezik olduğum için bana karşı nefret duyuyor ve kendilerini benden üstün görüyorlardı.
intiharı hep düşünürüm.Bu sabah bu düşüncem hiç bu kadar kuvvetli değildi.
intihar edersem her gün acı çekmekten kurtulurdum.
intihar yollarını düşünmeye başladım. Nasıl intihar etsem acaba. Bıçakla kendimi mi kessem.Yok yok.O acıya dayanamazdım. Bende o cesaret yok.
Yüksek bir yerden atlamak.Ya ölmezsem? Ya sakat kalırsam.O zaman daha kötü olurum.
En iyisi kafama silah dayayıp sıkmak. Silahı nerden bulacam lan ?
Neler düşünüyorum lan ben deyip kendime geldim.