Abim ilk başta anlatmadı kardeşim sen bu işlere karışma küçüksün falan zırvaladı en sonunda tuttum boğazından yapıştırdım duvara. Dedim abi bak ben bu evde yaşıyorsam evdekileri bilmek hakkımdır ben böyle deyince derin bir nefes aldı ben de boğazını bıraktım yine anlatmadı zamanı gelince öğrenirsin dedi.
Bu sinirle çıktım evden yolda yürürken gördüğüm tüm çöp konteynerlerine tekme atmaktan ayağım şişmiş zar zor yürüyodum telefonum zır zır çalıyor bir babam bir abim arıyor açmıyorum sabah 5 e karşı eve gittim bizim evin girişinde saksı var saksının altında hep anahtar bulunur onu aldım girdim baktım herkes uyumuş bende rahatlıkla yattım
Ertesi gün ilk kez annem geldi beni uyandırdı anne sevgisi gördüm evet ama hiçbir kere gelip bana bunu göstermedi sadece kahvaltılarda akşam yemeğinde konuşurduk annemle. Şaşırdım o gün çok garipsedim annemin sesiyle uyanmak küçüklük hayalimdi hayatımdaki tek kadının beni sevdiğini göstermesi filan. O gün güzel başladı güzel bitiyor derken 5 dakika bakkala çıkayım dedim eve döndüğümde babam abimlerle bavulunu toplamış evden gidiyorlardı dedim ne oluyor baba nereye gidiyorsunuz babam hiçbir şey demedi gitti büyük abim sen annenle kal abim artık biz yokuz dediler ve ben olduğum yerde kalakaldım böyle ani olmasının sebebi neydi diye düşündüm bütün gece aradım telefonlarını açmadılar 1 hafta uğraştım en son bu numara kullanılmamaktadır diyen sekretere küfür ederek telefonumu fırlattım anneme de kırılmaması için soramamıştım ne olduğunu ama artık sormaya karar verdim