Âdeta kendime yalvarıyordum, affetmeliydim.Sahte bir hikayenin sahte hazin sonu olamazdı.Bu benim aşk hikayemdi ve başrolünde biz vardık. Ranayla barışmam lazımdı.Çünkü onu çok seviyordum. Gözümün önünde elimden kayıp gitmesine izin vermezdim. Kalktım hazırlanip okula gittim. Arkadaşlarla iki muhabbet ettim,ama çok kötüydüm. Rana geldi,ilk derse izin kağıdı alıp sınıfa girdi. Benim yanım boştu ve alagavat sevvalin yani boştu. Ders felsefeyi, geldi yanıma oturdu. Hicbisey konuşmadık, sadece oturduk. Birbirimize bile bakmadık.Zil çaldı, rana aceleyle kalktı, hızlı adımlarla sınıftan çıktı. Anlam veremedim. Arkadaşlarla kantine çıkıp bişeyler yedik. Sınıfa geldim kızlardan birine sordum
-Ranayı gordunmu ortalarda gozukmedi
+Evet ya,kız tuvalette ağlıyor
-Niye ağlıyor
+Hiç bilmiyorum. Sorduk önemli değil dedi.
-Tamam teşekkür ederim
Çok ümitlenmişim, benim için ağladığını düşündüm. Koridora çıktım. Alicanla konuşuyordu, yalvarır gibi tavrı vardı.Bi yandan da gözlerinden akan yaşları temizliyordu. Durdum,onları izledim. Gözlerim kapanıcakti sanki, kendimi tuttum. Sadece izledim,en sonunda Alican beni fark etti. Bana baktı, sonra Rana bana baktı...