Rananin evin önünde beni beklediğini gördüm. Olduğum yerde durdum,onu seyrettim. Benim için endişelenmişti. Yerinde duramıyordu,bir o tarafa bir bu tarafa yürüyordu.Çok özlemişim onu, izledim.Sanki bir daha asla goremeyecekmis gibi izledim.En sonunda yürüyerek yanına gittim, sarıldı.Birden gözlerim kapandı,o an zaman dursun sonsuza kadar böyle kalalım istedim.Ona sımsıkı sarıldım
-Üşümüşsün, neden beni bu saate kadar bekledin?
+Seni o kadar merak ettim ki
-O günleri geride bıraktın diye biliyordum
+Sen geride bıraktıklarını ozlemedinmi
-Herşeyden Çok özledim
+O zaman neden, neden ben sana sarılıp uyuyamıyorum, neden seni doya doya koklayıp öpemiyorum?
-Aynısını ona da soyledinmi?
+Hayır,kes artık şunu,ben onu hiç sevmedim neden anlamak istemiyorsun.Sen benim herşeyimsin, senin değerinin benim hayatımda bi karşılığı yok anla artık!
-Karşılığı olmadığını anladım artık!
Direk eve girdim, yukarı çıktım. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Babam.hicbisey demedi, biliyordu heralde olanları. Geçtim odama gene o boş duvara bakıp daldım, ağladım,gözlerimden süzülen yaşlara engel olacak gücüm yoktu. Telefona mesaj gelmiş açtım mesajı, rana dan. Okumak istemedim ama okumak zorundaydım.