Baktım durmuş dayıların evden kimse çıkmadı, sesler alişan dayının evin otaraftan bizim bağın tarafından geliyordu, sanki birisi o an ölmüş 5 kişi çırpınıyor, çığlık atıyor gibi seslerdi, dedim heralde Alişan dayıya bir şey oldu oraya doğru seri adımlarla gidiyordum ki bir an durdum ve Alişan dayımın evde ne ışık yakmışlardı ne de kimse yardım istemek için dışarı çıkmıştı.

Seslerin insan çığlığına pek benzemediğini farkettiğimde aklım başıma geldi. O an hemen bir eüzü besmele çekip 3 dakikalık yol olan bizim eve çok hızlı gittim. Ama kalbim nasıl çarpıyor anlatamam.
Normalde ben köydeyken eve geç girdiğim için kapı kitlenmez, küçük halamın sıkıntılı oğlu sen kapıyı kitle. Teli asıldım kapı açılmayınca kapıyı yumruklamaya başladım ve çok korktum, o an öleceğim sandım.
Annem kapıyı açtı, içeri geçtim bir bardak su verdi, durumu anlattım annem beni bir okudu üfledi bende ayet-el kürsi nas felan ne biliyorsam okudum, o gece sabaha kadar uyuyamadım.