#
-kalsın oğlum sende, merso'yu boşuna mı aldık. dedi yan gözle hatuna bakarak.
-abi olmaz öyle şey, arabaya ihtiyacım yok hem, eyvallah. dedim
-senin olmaz hatunların olur oğlum. dedi pis pis gülerek.
normalde belki yapmayacağı bir hareketti ama hatunun yanında gaza gelerek ciddi ciddi almadı haluk abi arabayı.
hatuna gösteriş yapıyordu aklınca.
işin garibi salak muhasebecinin de hoşuna gidiyordu haluk abinin yaptığı şekiller.
-iyi abi, madem öyle diyorsun, satılana kadar kalsın bende. dedim
-hah şöyle, hem bak iyi dedin, ilgilenirsin de arabayla, ilan koy internete bi tane, soran eden olursa gösterirsin arabayı, benim uğraşacak vaktim yok, hem işime de gelir. dedi
-eyvallah. abi diyerek geldiğim gibi çıktım dükkandan.
bindim arabaya, sürdüm geri eve.
ezgi'yle kavga gürültü de olsa orta yolu bulmuştuk ama murat'la hala konuşmamıştık.
aklım onda kalmıştı.
tamam kızmakta haklıydı ama konuşmamak da neyin nesiydi amk.
ezgi "arama" dese de dayanamayarak aradım murat'ı.
uzun uzun çaldırdım ama açan olmadı.
telefon kapanır kapanmaz yine aradım ama sonuç değişmedi.
"hay amk" diyerek vazgeçtim aramaktan.
illa ki dönecekti geri.
uzandım çekyata,
düşüncelere daldım.
kulaklarımdan hiç gitmeyen o çığlık beynimin boş odalarında yankılanıyordu resmen.
ezgi'yle konuştuklarımız geldi aklıma sonra.
"ya aradığın cevaplar seni mutlu etmezse, ya kalan yarını da alır zütürürse..?" demişti ezgi.
ne yapmış, ne yaşamış olabilirdim ki?
öyle böyle derken saati gece 3 ettim.
canlı müziğe akşam 10 gibi başladığımız, sahneden indikten sonra iş icabı da olsa mekanda takıldığımız için gece 2-3 benim normal uyku saatimdi.
alışkındım yani.
gündüz uyumama rağmen düşünceler arasında daldım uykuya.
çalan kapı ziliyle uyandım sabah.
babam geldi herhalde diyerek fırladım yerimden.
kapıyı açtım.
kapıda elindeki poşetle ezgi duruyordu.
-sana simit getirdim. diyerek neşeyle havaya kaldırıp salladı elindeki poşeti.
tebessüm ederek içeri davet ettim ezgi'yi.
ezgi girdi içeri.
günlerden cumaydı ve bu saatte ezgi'nin ofiste olması gerekiyordu.
-ne işin var senin bu saatte burda, ofise niye gitmedin? dedim kibarca
-yeni aldığım mimar çocuk var ya, canavar çıktı. daha ilk haftadan ilk projesini aldı, bana iş bırakmıyor sağolsun, ben de bugünümü size ayırmaya karar verdim küçük bey. dedi ezgi
ezgi'nin bu yaptığı çok güzel bi şeydi ama o an kendimi baskı altında hissettim lan beyler.
sanki dünkü konuşmalar bir gecede unutulmuş bir anda sevgili olmuş gibiydik.
aklım hala aslı'daydı.
ama bu da çok garipti,
eğer ben onu o kazadan önce o kadar çok sevdiysem neden şimdi onu gördüğümde o duygular uyanmamıştı tekrar bende?
neden tekrar aşık olmamıştım onu görünce.
eğer çağdaş'lara gittiğimizde aslı gelip bana dokunmasaydı, parmaklarını yüzümde gezdirmeseydi hiç bir şey hissetmemiştim o an ona karşı.
sadece bu hareketiyle şüphelenmiştim bir şeylerden ve haklı çıkmıştım.
aslı gerçekten çok güzel bir kızdı ama beni çeken tek şey gözleri olmuştu.
o kapkara gözler çok farklı duygular uyandırmıştı bende.
acaba önceden de mi sadece gözlerine vurulmuştum, henüz bilmiyordum...