#
bir zamanlar muhtemelen çok sevdiğim ama mezarında göz yaşı dökemediğim annemin mezarına gittim bir çok kez.
dua etmekle yetindim sadece.
yanımda 2 insan vardı hep.
ezgi ve murat.
altın gibi 2 insandı onlar.
murat ezgi'yi utandırarak da olsa çocukken ona aşık olduğumu ve o kazadan önceye kadar da onu çok sevdiğimi anlattı.
o kazadan sonra ezgi'yi ilk gördüğümde böyle şeyler hiç hissetmesem de sonra bi şekilde inandırdım bu gerçeğe kendimi,
kazadan önce nerde kaldıysam ordan devam etmek istiyordum hayatıma.
sevdim bi şekilde onu.
sevebildim demek lazım belki de.
ezgi.
mimardı.
varlıklı bi ailenin kızıydı.
ailesi istanbul'da kendisi ise çanakkale'de yaşıyordu.
babasının istanbul'da büyük bir inşaat şirketi vardı ve ezgi'de çanakkale'deki ofisinde burdaki işlere bakıyordu.
orta boylu, zayıf, esmer bir kızdı.
murat.
çanakkale'de tıp okuyordu.
o da temiz bir aileden geliyordu.
uzun boylu, beyaz tenli, yeşil gözlü bir elemandı.
komite zamanları dışında kitap açmazdı.
kardeşim diye söylemiyorum ama zehir gibi kafa vardı.
ben mi?
benim anlatacak çok da bi şeyim yok aslında.
1.80 boyunda,
kimine göre kumral, kimine göre sarışın,
kimine göre yeşil, kimine göre ela gözleri olan,
kimine göre beyaz, kimine göre buğday tenli,
yarım ondan yarım bundan bir ali'yim işte.
kordon'da "ada bar" diye bi yerde elimde gitarımla canlı müzik yapıyorum.
yakışıklı olduğum söylenemez ama yaptığım işin cazibesiyle sürekli yeni insanlarla tanışıyorum.
hiç değişmeyen iki dinleyicim var.
ezgi ve murat.
o kazadan sonra bir gün bile beni yalnız bırakmayan 2 insan.
hep ordaydı onlar.
hep dinlediler beni.
2011 deki o kazadan sonra hastanede geçen 2 yılın ardından yeni doğmuş bebek gibiydim adeta.
bu 2 yıl boyunca başlarda çok zorlansam da sonra üzmemeye çalıştım onları.
onlar bana destek ben onlara yarım da olsa ali oldum.
o gittiğimiz konser ve sonrasında yaşanan olaylara kadar hiç bir sorun yoktu hayatımda.
adana'dan döndükten sonra kendi yaşantımıza devam ettik.
ezgi işine gücüne, murat da hastanedeki stajına devam etti.
her akşam beraberdik yine.
çanakkale küçük yer.
gidilecek çok yeri yok.
çalmadığım her akşam eski kordon'a indik.
orda bazen kendi kendimize şarkılar söyledik,
bazen kafamız basmasa da ezgi'nin işlerine kafa yorduk,
bazen de murat'ın aşık olduğa kıza mesajlar yazdık hep beraber.
içimdeki boşluktan dolayı tam anlamıyla mutlu değildim ama onlar iyi ki de vardı lan beyler.
keşke de hep yanımda kalsalardı, neyse..