bir gün eve geçtim insan gibi yatağımda uyumak için. Özlemiştim artık beyler. Gerçek bir insan gibi hissetmeye ihtiyacım vardı.
yatağıma geçtim gece 2 gibi hala uyanığım.
Kapı açıldı. Asla unutamıyorum. Hani kelimeler yetersiz kalır ya aynen öyle…
babam seslendi bana. Ağlamak lı bir tınıyla
-oğlum yavrucum birazcık konuşabilirmiyiz lütfen oğlum
aynen bu kelimeleri sarf etti. Beynimden vurulmuşa döndüm.
+babam ne oldu bir şey mi var?. işte heyecan bitmişti dedim ya hayatımda, kalbim yerinden çıkıyordu o anlarda..
babam tutamıyor kendini hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.
O an ölmek istedim işte..
sebebi bendim çünkü. Babam dağ gibi adamdı benim. Annemin arkasından bile ağladığını görmedim yanımda. Tek bir gözyaşı görmemiştim..
sarıldı boynuma, çocuklar hani kendini tutmaya çalışır ya ağlaya ağlaya anlatırlar.
babam aynen bu durumdaydı. Benim delikanlı babam boynuma sarılmış ağlıyor.
-oğlum kendini öldürüyorsun sen biliyorum her şeyin farkındayım evladım
yapma oğlum bize bunu annen gitti arkasından da sen mi bırakacaksın beni sen sadece kendini değil benide öldürüyorsun. Bu hayatta yalnız bırakma beni oğlum..
yemin ederim evi, arabayı satarım çekip gidelim buralardan istersen.. yavrum benim ben kendimi kaybettim annenden sonra, seninle ilgilenemedim. Senide kaybedeceksem yaşayamam ben!!
babam haykıra haykıra ağlmaya başlamıştı.
O gece kendimden iğrendim..
Babam susmuyordu ağlıyordu çocuklar gibi yapışmıştı bana. ben daha çok ağlıyordum.
kolu komşu gelip kapıyı çaldı gece gece bişeymi oluyor diye.
Hayatımı gibeyim dedim. Aklımı gibeyim şerefimi gibeyim dedim. Ben bukadarlık adamıydım ulan? Babama yalvardım susması için ama bende bir yandan ağlıyorum.