Sonun da gittiler şükür ettim. istemsizce ağlamaya başladım. Gözyaşlarım şapır şupur akıyordu. Her tarafım ağrıyordu. Ağlaya, ağlaya düştüm evin yoluna. Hayatımız da unutamadığımız olaylar olur işte bunlar gibi. Eve gidip annemin koynunda ağlamak istiyordum. O an sadece 1 saatlik evde olsa, o an benim için korkup benle beraber ağlasa,
beni teselli etse, bir kez kokusunu içime çeksem bunun için yani sadece 1 saat için ömrümden 10 sene verip şeytanla anlaşma bile yapardım. Anneme o kadar çok ihtiyacım vardı ki…
Yarı topallayarak vardım eve burnumun altında kan kurumuştu bir gözüm balon misali şişmişti. Çok pis dövmüşlerdi. Bu kadarına gerek yoktu ki..
huur çocukları hiç mi insaf yok sizde. Eve vardığımda annem yoktu. O andan sonra alışacaktım tamamen, kabullenecektim onun yokluğunu... Babam açtı bana kapıyı, o halde görünce irkildi tabi. Belli de etmemeye çalışıyor. Yüzümü yıkadım hıçkıra hıçkıra ulan tutamıyorum kendimi.
Babamında gözleri doldu. Geldi sarıldı bana.
Oğlum söyle bunu yapanı sakat bırakıyım diyerek sıkı sıkı sarıldı.
Ben sustum küçük çocuklar gibi ağlamaya devam ettim. Neyse sakinleştim ekmek falan yapıştırdım gözüme.
Gece zile basıyor birisi ama alacaklı böyle basmaz zile babam da korktu.
Bi baktım muzaffer aşağı çağırıyor beni baya hararetli haberi almış tabi.