Sizin hiç anneniz öldümü beyler?
Benim öldü.. Kör olmadıysam da sağır kaldım.

Her şeyde böyle başladı zaten. Babam duramadı o şehirde. Akrabaları falan sürekli görmek, insanların acıyan bakışları, dedemler falan derken dayanamadı. istanbul’a taşınma kararı aldı.
Keşke almasaydı.. Çünkü sokak hayatını öğrenecektim. istanbulda her türlü taka, pisliğe bulaşacaktım.
Taşındığımız semt de insan yaşdıbına dair en ufak bir şey yoktu gençler. Nasıl bir takun içinde olduğumu bilmiyordum. Ne gibi iğrenç insanlar ile tanışıp neler yaşayacağımı bilsem, bu gibik yere adımımı atmazdım. Kalırdım dedemlerle babamın peşinden gelmezdim. Ama olan oldu bir kere.
gibik bir okula yazıldım. ilk zamanlar zordu tabi, Büyük kaybım beni saçma sapan bir çocuk haline getirmişti. Siz hiç annenizin sesini unuttunuz mu? Bir defa daha duymak için, o tınıyı hatırlayabilmek için nelerimi vermezdim. Sabahın köründe beni okula gitmem için uyandırırken, ne rahatsız olurdum halbuki o sesten Allah bilir ya... Neyse tüylerim diken diken oldu yine. Acı ama gerçek beyler bu dünya da her şeyinizi kaybetseniz de hayat devam ediyor. Ağladığınız her şeye gülüp geçiyorlar. Bu piskolojik bunalımla, yaşadığım yerdeki hayat koşullarının beni nasıl bir canavara dönüştürdüğünü, sokakta gördüklerimi, körü körüne bağladığım dünyalar güzeli huuryu ve bana yaptıklarını anlatıcam size arkadaşlar.

edit: Buradan sadece benim yazdıklarımı okuyabilirsiniz arkadaşlar.

http://www.incisozluk.com...9Ftirebilir-amk/sahibi/1/