Bakalım adamımız hangi emaili okumustu. Okunmuş emaile tıklarken göz ucuyla gönderen kisiye bakmistim.
Kutucukta Thao Shimigu yazıyordu. Mesaj acildiginda olayın ciddiyetini anlamistim. Emailimdeki bir linkin beni yonlendirmesiyle kendimi facebookta bulmustum. Anlasilan adi herif Pet Societyden benim pianomu kendisine gondermisti. Şoku atlatabilmem için bir dakika geçmesi, pencereme iki kuşun sıcması, ismimin anons edilmesi ve 1 dakikayı masaya dayanarak beklerken belimin agrıması gerekti. Klavye calmak mı. Hah. Günümüzde internete girebilen 10 yasindaki her velet bunu yapabilirdi. Stajyerimi kacırmak mı. Hah. Aylin gerizekalısını bi klavye bile kaçırabilirdi. Fakat bu. Bu kabul edilemezdi. Bu kadar zor bir iş nasıl hic bir iz bırakilmadan bu kadar profesyonelce yapilabilirdi. Geriye yapacak tek bir şey bırakmışlardı. Son derece kendimden emin bir şekilde Thao Shimigu'nun profiline girdim. Hakkındalar bölümünden emailini ogrendim ve sifre sifirlamadaki gizli soruya geldim. ilk evcil hayvanının adı...
Hmm ne olabilirdi... Hadi ama , bunu yapabilirdim. O pianoyu yanına kâr mı bırakıcaktım. Düşündüm, bir japon gibi dusundum. Karar verebilmem icin bir kaç dakika gerekti. Cevap kutucuguna son derece hırslı bir şekilde koniçiva yazdım. Bir kez daha 3. Sinif yazında gittigim japonca kursu beni yanıltmamıstı. Hesaba girdim ve bin kurusunun bütün evini çordum.
Artık arkama yaslanıp altımdakinin tabure oldugunu unuttugum için düşebilirdim.