yaklaşık 8-9 yıldır ağladığım 2 defa 1 üzüntüden 1 sevinçten 1.si: 2007de Annem vefat etti ağlayamadım, çünkü bir türlü kabullenemiyordum sanki annem hep evdeymiş gibi geliyordu bana, öldüğüne inanamıyordum ne zamanki babam olacak adam(şimdi pekekent, şu an tahminimce yeni karısını pazarlıyordur, şeytan görsün suratını) eve annemden başka bir kadını, anne! diye eve getirdi o gece annem ölmüş deyip (üzüntüden)ağladım...
2.si: ben bir sara hastasıydım, beynimdeki UR yüzündenmiş... 06.04.2011'de bir beyin ameliyatı geçirdim ameliyattan sonra kafamdaki sargılar alınıp kafatası kemiklerim kaynayınca eve geldiğinde 1 aydır hiç sara nöbeti geçirmiyordum bana babamın yapmadığı babalığı yapan dayıma sarılıp, (mutluluktan) ağladım...
birde tarif edemediğim bir duygudan dolayı 2004 yılında lisedeyken Çanakkale'ye gitmiştik... öğretmenimizcoşkulu bir şekilde Mehmet Akif Ersoy'un Sefahat Kitabındaki Çanakkale şiirini okuyordu Conk Bayırını seyrederken, Çanakkale içinde türküsüde çalmaya başladı savaşı gözümde canlandırıyordum tam gözlerim doldu ki huur çocuğu bir arkadaşım -Ne oldu la gibik neye bakıyon... diye limon sıkınca -yok bir şey demiştim... ağlamak isteyip ağlayamadığım bir anımdır buda