karanlıktı... Diyemem gün ışığı vardı . Bugün nerde uyandigimi biliyordum. Yatagimda. Dün gece bardaki kızla konuşurken kendimi kaybetmedim. Cunku dun gece barda degildim. Başımda keskin bir agri yoktu, kafama hic bir darbe almamistim aksine son derece kendimdeydim. Hatta normal halimden cok daha enerji ve hırs dolu bir haldeydim gözbebeklerimin buyudugunu kendim bile hissedebiliyordum. Elimdeki kurumuş ter tuttugum keskin bıçağın kaymasını engelliyordu. Heyecanın yanında korku da vardı hislerimin arasında. Kendimden emin bir sekilde bilegimi kaldirdim. Derin bi nefes cektikten sonra karsimdaki insanin derisini son derece yavas bi sekilde kesmeye basladim akan kanın pıhtılaşma süresini simdiden hesaplamıstım. Eldivenlerime bulasan kani gordum. Kırmızı rengi seviyordum. Beyazin uzerinde daha bir hoş duruyordu. Hedefimle aramda sadece bir et tabakası ve iki kemik kalmıştı. işimi yaparken bir şampiyon gibi hissediyordum adeta ismimin yankılandığını duyuyordum . isimi bitirmeden once onümdeki bezi alıp fırlattım. Neşteri bırakıp maskemi çıkardım. Terimi sildikten sonra dedim ki: "Aylin gibicem ama telefonunu kemik testeresi istiyoruz gazlı bez uzatıyosun. Levent yan odaya bakıver abi sen de ya . dıbına koydugumun resepsiyonu da ameliyatta oldugumu biliyo hala anons ediyor ismimi."