Her gün evde yazılar yazar, resimler çizer olmuştum (ergenlik etkisi tabi ki biraz da) ve artık ölüm orucu tutarcasına ağır bir rejime girmiştim. Yorgunluk, baygınlık, stres iyice kendini gösterirken sınıfta bir konuşma, selamlaşma ve gülümseme ile birden şarj oluverirdim. Ortalama muhabbet ettiğim biriydi. Tenefüslerde falan denk gelirsek veya okul çıkışı, öğle arası... Denk gelmeye de çalışırdım hep. Ona hep iyi davrandım ve sevgisini-saygısını kazandım (en azından öyle düşünüyorum). Ama itiraf etmek şöyle dursun, hiçbir şey belli edemiyordum bile. Muhabbet edebilip yakınında olmak varken bunu kaybetme riski alamazdım.
Amma ve lâkin her şey güzel giderken birkaç hafta sonra okulun belki de en güzel kızıyla (bizim sınıftaydı o kız da) çıkmaya başladı. O kaltak bana inat yapmıştı belki de. Yakınlaşmamıza balyoz indirmek istemişti. Çünkü tipi değildi zaten ya hem ortalama bi insandı. Zaten 2 haftaya okul tatile girdi ve üstüne 10 gün kadar sonra ayrıldıklarını duyan bir arkadaşım iletti bana telefondan. Tabi bunlar olduğunda günlerce ağlamış ve üzülmüş olmanın yükünü yeni atlatmıştım. Sevindim ama sevinmemeliydim. Umursamadım. Unutacaktım. Kimseyi sevmek bana göre değildi.