En yakın pencereye koştuk. Camı açtık. Biraz yüksek gibiydi. Sıra sıra atladık.En son ben atladım. Ayağımı sağlam yere basamadım, düşünce ayağım burkuldu. Dayanılmaz bir acıydı bu.Hiç bozuntuya vermedim. Caddeye çıktık. Bizi görür görmez hemen peşimize takıldılar. Koşamıyordum,topallıyordum. Polis durumu anlamıştı. Hemen koluma girdi. Sinirli bir tavırla onu ittim.

+Bensiz devam edin
-Ne diyosun sen?! yürü hadi
-Israr etme. Koşamıyorum.Sizi yavaşlatıyorum.
+Seni burda bırakmam. Yürü
-Karını ve çocuğunu tekrar görmek istiyormusun?
Durup bana baktı..

-Eğer istiyorsan dediklerimi yaparsın. Buraları iyi biliyorum.Ara sokaklardan birine giricem. Polis telsizini sürekli açık tut. Oradan haberleşiriz

+Ama koşamıyorsun

-Tek başıma işim daha kolay olur merak etme. Hadi sizede yetişecekler. Yarın akşam saat 6 da merkezdeki alışveriş merkezinin arkasındaki inşaata gelirsin.
+tamam dikkatli ol

Bana bakıp koşmaya devam etti. Bende ara sokaklardan birine saptım. Tahmin ettiğim gibi çoğunluğu benim peşime takılmıştı. Canım çok yanıyordu. Yapacak bir şey yoktu. Orada öleceğimi düşünmüştüm.