Bu saatten sonra yapacak birşey yok gibiydi. Belirli aralıklarla bulunduğumuz yerlerden uzaklaşmamız gerekiyordu. Olayların patlak verdiği caddeye geri dönmeyi düşünüyordum.O yolu kullanarak evime bile gidebilirdim belki.Ama yanımdakiler kabul etmeyebilirdi.

Çok geçmeden teklifte bulundum.Şaşırdım. Kimse karşı çıkmadı. Yardım edeceklerini söylediler. Evime ulaştıktan sonra polisin ailesini arayacaktık.E-5'i takip ederek yolumuza devam ettik.Öğleden sonra 4 gibi o sokağa varmıştık. Sanki bizden sonra daha fazla olay yaşanmış gibiydi. Dükkanlar,evler,tam bir hayalet şehir. Arkadaşlarım aklıma geldi. Telsizi alamamıştım,ama eve ulaşmıştım. Hemen arkadaşımın evine çıktım ve kapıyı çaldım. Apartmanda duvarlar yerler heryer kan içindeydi. Zamanında görmeye bile dayanamadığım insanlara bu kadar muhtaç kalmak... ne kadar aptalmışım. insanların değerini bilmedim.Şimdi yanımdakiler haricinde yardımcı olabilicek kimsem yok..

Kapıyı çaldığımda bi süre kimse açmadı. Kapı deliğinden bir gölge geçti sadece.Bir süre kalıp tekrardan kayboldu. Kapıyı tekrar hızlıca çaldım. Kimse açmadı. içeriye seslenerek "içeridesin biliyorum. benim merak etme kapıyı aç"