Yolda yürürken polis ile ufak bir muhabbet başladı aramızda.

-Aileme ulaşamıyorum. Kafayı yemek üzereyim. Eski istanbul değil sanki burası. Sabah arkadaşlarımla karakoldan çıktığımızda herşey normaldi. Birkaç saat içinde herşey nasıl değişebildi. Daha doğrusu bu kadar insan nereye gitti? Onlara dönüşseler bile mutlaka karşımıza çıkarlardı

--Evet bende anlamıyorum aslında. Sadece dikkatli olmamız gerekiyor. Yakın mesafede gerçekten tehlikeli olabiliyorlar.

-Nerden biliyorsun? Onlarla hiç yakın münakaşaya girdinmi?

-Hayır girmedim. Sadece onlardan birine çok yaklaştım. Dikkatli ol.

-Ailene üzüldüm bu arada? Buradan uzaktalarmı çok ?

-Hayır yenibosna da oturuyorlar. Oraya gitmelmiyim hala bilmiyorum. Küçük bi kızım var. Onlar için endişleniyorum.

-iyi olacaklar, merak etme.

Bu ufak muhabbetin ardından yan yatmış bir kamyon gördük.Ona doğru ilerlerdik.Yan yattıgı için kapısı yukarı tarafta kalıyordu. Tamponlardan tutunarak üst tarafa çıktım yavaşça kapıyı açtım. içindeki adam cansız bir şekilde duruyordu. Cama takılı bir perde vardı.Onu alıp çıktım içerden.