9 yaşımdayken babam intihar etti parasızlık yüzünden sadece yazmak istedim içimi dökmek istedim belki paylaşmak acımı azaltır diye hergün sokakta el ele yürüyen baba, çocuk,aile görmek dışardan hoşgeldin baba diyerek babasını karşılayan çocuklar bazende tatil günlerinde dışarda babası ile top oynayan gezen çocukları görmek koyuyo be bir ablam ve annem var güçlü gözükmek zorundayım onları korumak dışardan bakınca sert görünmek zorundayım ama her gece kimse duymasın diye sabahlara kadar sessizce ağlamak koyuyo be en kötüsüde baban öldü üzülmüyomusun dediklerinde ne üzülcem be benim için daha iyi oldu olgunlaştım onun ölüp yaşaması umrumda bile değil deyip içimde fırtınalar kopması kalbim rahatsız zaten belki şurda 20 yıl daha yaşıcam onuda her gün üzülerek ağlıyarak geçiriyorum kendim için üzülmüyorum ben ölünce annem ve ablam perişan olucak sırf çocuklarım babasız kalmasın diye evlenmiyiceğim zaten sırf 10bintllik araba borcu için 3 hayat mahfoluyosa ben böyle hayatın dıbına koyayım