*
-hala ankara'da mısın abi. dedim
-evet, uzun sürdü işlerim. dedi
-tamam o zaman gelince konuşuruz. dedim
-acil bi şeyse söyle. dedi
-yok abi, akşama kadar bekleyebilirim. dedim
-taksiyle gelicem atatürk'ten, yabancıya gitmesin, alır mısın beni. dedi
-ordan buraya taksiyle gelinir mi amk. dedim
-şirket ödüyor oğlum, ankaradan taksiyle gelmediğime dua et. dedi
-hay amk, tamam kaçta alayım. dedim.
-12 de inmiş olurum. dedi
-tamam abi, 12'de ordayım. dedim
saat 10 du bastım gaza istanbul atatürk havalimanına doğru.
havalimanına girdiğimde saat 11:45'di.
ben gidişimin planlarını yapıyordum.
elimde olsa bu gece giderdim ama eylül haricinde canımdan çok sevdiklerimle vedalaşmadan gitmek olmazdı,
bu bana yakışmazdı.
mert'den alacağım parayı düğün parası için ayırdığım paranın üzerine koyacak,
umut'a, enişteme ve kendime yeni bi hayat kuracaktım.
sürekli gözlerim doluyor ama artık ağlamıyordum.
gitmek için para lazımdı,
umut'u da eniştemi de zütürmek için çok para lazımdı.
ablama vermiş olduğum sözü tutmam lazımdı.
mert'den belki de geri ödeyemeyeceğim bir borç alıcaktım.
arabada sıkılarak çıktım dışarı. efkar basmıştı iyice.
derken 8-9 yaşlarında altın saçlı bir kız koştu bana doğru.
-anne bak çikolatacı amca. diye beni gösterdi eliyle annesine.
ne olduğunu anlamamıştım.
kızı çıkartamamıştım ama arkadan gelen annesini hatırlamıştım.
gülerek yanımıza geldi annesi.
-merhaba. dedi
-merhaba efendim. dedim şaşkınlıkla.
-kızımı tanıdınız mı, yıllar önce burda bir paket çikolata vermiştiniz ona. dedi
-evet evet hatırladım. dedim
-kader işte, yine karşılaştık, o zaman küçüktü kendisi ama şimdi teşekkür edebilecek kadar büyüdü, di mi kızım. diyerek döndü kızına kadın.
ben hayatta hatırlamazdım onu,
belki önce annesi görse o da hatırlamazdı beni ama,
çocuk işte,
bembeyaz, tertemiz bir hafızası,
hiç kirlenmemiş yaşanmışlıkları vardı..
o tanımıştı beni.
-teşekkür ederim amca. dedi kız annesinin zoruyla da olsa.
-rica ederim ufaklık, ama bu sefer çikolatam yok, kızmazsın di mi bana. dedim altın saçlarını okşayarak.
-birazcık kızabilirim galiba. dedi çocukça gülümseyerek.
annesini de beni de güldürmüştü kız.
-benim adım merve, senin ki ney. dedi kız
-ömer ben de küçük hanım, tanıştığımıza çok sevindim. dedim elimi kıza uzatarak.
küçücük elleriyle tokalaştık.
sonra annesi uzattı bana elini,
-tanışmak farz oldu artık, merhaba, ben de Güneş. dedi kadın...