öyküde iki karakter var. biri simyacı öteki ise fotoğrafçı bir "'genç kız'. ikisinin aşkı anlatılıyor...
altınla porselenle falan uğraşmıyor bu öyküdeki simyacı, kanındaki demiri elde etmenin bir yolunu bulup, bu demirden bir yüzük yaparak, sevgilisine/sevdiğine çok anlamlı bir doğum günü hediyesi vermeyi tasarlıyor... elbette çok kolay bir iş değil bu. bir insanın kanındaki demir miktarı çok fazla değil. ancak simyacı uygun aralıklarla kendi kanını alıp soğuk bir ortamda bekletiyor. sonra ayrıştırma işlemini yapıyor. çok az miktarda demir tozu elde ediyor her seferinde... aradan yıllar geçiyor. 'genç kız' uzakta okuduğu için yılda neredeyse bir kaç kez görüşebiliyorlar ancak... tabi simyacı her yıl zayıflıyor, benzi soluyor, iyice sağlıksız bir insana dönüşüyor, ama kanı azaldığı için ölüme yaklaşıyor olmasını hiç umursamayıp, amacını gerçekleştirmek için işine devam ediyor... en sonunda simyacı yüzük yapmasına yetecek kadar demiri ayrıştırmayı başarıyor. inanıyor ki; sevgilisi bu yüzüğü görünce onu nasıl deliler gibi sevdiğini, onun canı, her şeyi olduğunu anlayacak...

son buluşmalarında simyacı yıllarını harcayarak, kanından yaptığı yüzüğü hediye ediyor sevgilisine... 'genç kız' yüzüğe bakıyor ama hiç önemsemiyor... "sıradan... basit... demir bir yüzük işte" diyerek fırlatıp atıyor!

sebebini bilmiyorum ama aklıma bu hikaye geldi :( bu arada bu da saian tarafından şarkıya dönüştürülmüş hali https://www.youtube.com/watch?v=czzx1xMkrOw