telaşla herkesi uyandırdım: kalkın hamit yok.

herkes uyandıktan sonra karış karış her yeri aradık. bakmadığımız hiçbir yer kalmadı. ama hamitten iz yoktu. sanki yok olmuştu bi anda.

sandalyede ipler hemen sandalyenin üstünde duruyordu. birisi yardım etmeden çözmesi çok zordu. birisi gelip onu kurtarmış olmalıydı.

hamit'in onlardan biri olduğunu başından beri biliyordum. anlamıştım. işte onu kurtarmaya geldiler diye düşünürken, suçlu bir ses tonu düşüncelerimi böldü.

benim yüzümden.

bu asu'nun sesiydi.

elini çözersem bizi bırakıcağını söylemişti. benim yüzümden. benim yüzümden. benim yüzümden. ağlamaya başladı.

asuyu kucağıma aldım. önemli değil asucum senin hatan değil derken ayak sesleri duydum.

hamit aniden odaya daldı. elinde bir silah vardı. silahı bize doğrulttu.

odadaki gerginliği ve korkuyu anlatamam.

elindeki silah bizim tek mermili magnumdu. sakladığım yerden bulmuş olmalı.

hamit: ben kötü biri değilim. size zarar vermek istemiyorum. bırakın kendi yoluma gideyim. artık mahzeni bile böyle yaşamaya tercih ederim.

ben: silahı bırak.

hamit: hayır. artık böyle yaşamak istemiyorum. bir haftadır aynı sandalyede hareketsiz bi şekilde ölü gibi yaşamak nedir bilmiyorsu..

dila bir anda üstüne atladı. silah yere devrildi ve hamitten çok uzak bir yere düştü. hamit'in boğazına yapıştım. artık tekrar elimizdeydi. duvara ittim. sırtını duvara çarptı.

sırtı duvara dönük bir şekilde bize bakarak:

hamit: bakın. ben iyi biriyim. ama beni..

konuşması bir silah sesiyle bölündü.