sarıldım. hatırlamayanlar için hatırlatayım, ilk odadaki ekrandan gördüğümüz elleri ayakları sandalyeye bağlı kız buseydi. aynı üniversitedeydik ve yakın arkadaştık.

ellerini, ayaklarını, ağzını çözdük.

iyi misin? dedim.

cevap vermedi. buz gibiydi. çok korkmuştu. gözleri tek bir noktaya odaklanmış ve korkudan ve uykusuzluktan kanlanmıştı.

sonra aklıma alp geldi. busenin abisi olduğunu öğrenmiştim. abisinin öldüğünü ona nasıl söyleyecektik. hatta hamit tarafından vurulduğunu öğrenince tepkisi ne olacaktı?

içeri zütürün bi su içsin. dedim. su verdik. suyu içti ama hala tepkisizdi. hiç konuşmuyordu. beni gördüğüne şaşırmış gibi bile değildi. gözünde gördüğüm tek ifade korkuydu.

kendine gelir biraz izin verin. dedim. biraz uyumak ister misin buse? biz burdayız. bizle olduğun sürece güvendesin.

buse yüzünü bana döndü. mimikleri bir anda değişti. korku hala yüzündeki hakim duyguydu ama bişey söylemek istiyordu sanki.

ben: buse? bişey mi söylemek istiyorsun?

sonra dudaklarından titreyen sesiyle o cümle döküldü:

şarap mahzenine inmeyin.