mevsim kıştı. yani olabildiğince soğuk;karasal iklimin sibiryadan bi hayli soğuk hava dalgası yediği günlerdeydik. montumu çıkarıp melisin sırtını örttüm. kapıya gidip yumruklamaya başladım. bağırıyordum durmadan. korkum daha da artıyordu.

aradan 10 dakika geçtiğinde bağırışlarımın yersizliğini anladım. kimse duymuyordu, kimse cevap vermiyordu. buraya sıkışıp ölecek miydik? melis'in sesini duydum;
-kendini zorlamana gerek yok,hem beraberiz. mutlaka kurtulucaz burdan.
-ama sen kötüs..?
-merak etme iyiyim ben