Küçükken babam kumandayı uzatmadım diye döverdi, şampiyonlar ligi maçlarını seyrederdim sesin en kısık haliyle babam duymasın televizyonu kafama atmasın diye, çok severdim ama yinede takip eder gelir sırf televizyonda maç izliyorum diye gelir döverdi beni yere yatırır sırtıma tekme atardı, annemde korkardı hiçbir şey yapamazdı. Çok üzülürdüm yatakta sabahlara kadar ağlamaktan uyuyamazdım, sabah okula gittiğimde kimseyle konuşamazdım. Daha o yaştayken büyüyeyim size hiçbirinize ihtiyacım yok diye içimden haykırırdım. sonra küçüklük yaşlarımdan orta yaşlara doğru geçtiğim evrede babam biraz düzelir gibi oldu, ama ben hep bir korkuyla yaşardım, bir kere okuldan geldiğimde kravatım düzgün değil diye dövdü beni, ağlayarak mutfakta yemek yapan anneme koştum. "Anne bıktım yeter artık diye ağladım annemin omuzlarında" gözyaşımı sildikten sonra annem bana "Ben senin hep yanındayım oğlum her zaman da yanında olacağım demişti hiç unutmam. O'nun bana verdiği güvenle yaşadım bu zamana kadar büyüdüm Makine mühendisliğini bitirdim sırf o babama gününü bana bir şeyler başaramayacağım duygusunu ona yedirmek için başardım.