Allah yardımcı olsun kardeşim. Pek öyle duygu sömürüsü yapmak istemem ama bende yazayım. Annem babam amca çocukları, yılları öncesinin kürt cahilliğiyle evlenmişler işte, 7 kardeşiz 4ümüzde (2 kız 2 erkek) fiziksel bozukluklar var (kambur kelimesini sevmiyorum) boyum 1.55 kilom 56, yoldan her geçerken çocuklar gülüşürler aralarında, aradaaa küçük adam dediklerini duyarım. Lise sona kadar okul hayatım tak gibi geçti bu meret yüzünden elimde olmayan şeyler yüzünden yemediğim hakaret kalmadı. Sülale içerisinde beni üzmemek adına yapılan aslında bana acıdıkları hareketleri hiç bitmedi. Hiç bir kız tarafından ciddiye alınmadım, erkek olarak görülmedim. Gerçi diğer arkadaşlarım tarafndan da erkek olarak görülmedim, maçlara alınmazdım, oyunlarda bana bilerek yenilme numarası yaparlardı. kötü görünebiliyordum ama salak değildim. en büyük düşmanım aynalar bu hayatta. bi süre sonra gönül duygularımı bi taraflarıma sokmayı öğrendim. 23 yaşıma geldim ama hala acıya bakışlardan kurtulamadım beni erkek olarak gören bir kız yok henüz. Son yıllarda içimi kendimce kazanamadığım herşeyi bir gün zengin olarak elde etme hırsı bürüdü ama daha çocuklar ciddiye almıyor beni iş dünyası giber beni diye diye değişik üniversiteler bıraktım. iÜ de yıl okudum tek bir arkadaşım olmadı. Koca şehirde 2 yıl yaşadım kuzenlerim dışında arkadaşım olmadı. Evet ailem beni seviyor gibi görünüyor ama aslında acıyorlar ve bundan nefret ediyorum. neyse aqyarım anlattırmayın lan. kardeşim allah sana da sabır versin kolaylık versin.